Even een kort briefje

Schrijven, dat doen we allemaal. Misschien wel elke dag en zonder er verder bij na te denken. Maar... dat is ooit wel eens anders geweest, bij juffrouw Bax in de 2e klas bijvoorbeeld. Rotletters, rotwoordjes en vlekken in een rotschrift. Dat waren de benamingen als het allemaal niet zo lekker ging. Begerig werd gekeken naar klasgenootjes die al een getekende roos hadden gekregen, of een stempel van een hondje. Dat kreeg je alleen maar als je heel erg goed je best had gedaan. En bij vijf stempels kreeg je een echt poesie-plaatje. Zoals te zien is in het schriftje van Marlice, waarvan op de foto hiernaast een kopietje. Als je even niets te doen hebt, probeer dan eens het volgende. Neem een blanco vel papier en schrijf daar in spiegelbeeld een zinnetje op. Het kost misschien even moeite. Als je klaar bent, hou het vel papier dan omgekeerd tegen het licht en tien tegen een dat je dan je eigen handschrift terugziet uit de tweede klas. Frappant om te zien. Waarschijnlijk is dat handschrift gewoon een keertje ingeprogrammeerd en is er verder niets mee gebeurd. Zeg maar dat er een kopie van je handschrift is opgeslagen. Omdat niemand echt in spiegelbeeld schrijft is die kopie intact gebleven. Ons gewone handschrift is in de loop van de tijd sneller en slechter geworden.